Kur prindërit vdesin, asgjë nuk është më e njëjtë. Nuk mund të jemi më fëmijë, nuk ndihemi të mbrojtur nga përqafimet e tyre, puthjet e tyre dhe fjalët e tyre të inkurajimit. Duket se jeta bëhet më e vështirë sepse nuk kemi më strehën tonë.
Kur prindërit nuk janë më me ne, ne jemi jetimë dhe kjo është e vështirë, e trishtueshme dhe e dhimbshme në çdo moshë. Edhe nëse e keni krijuar familjen tuaj, figura e prindërve tuaj është gjithmonë pranë jush ose të paktën në mendjen tuaj.
Të gjithë, edhe nëse të rritur, ne kemi atë fëmijën brenda nesh që dëshiron të mbrohet nga prindërit e tij. Shkoni tek ata sot, shkoni menjëherë për t’i dhënë atë dashurinë tuaj të pakushtëzuar: Kur ata të zhduken, nuk do të jeni më në gjendje ta bëni atë.
Ju kurrë nuk do të jeni gati për t’i përshëndetur përgjithmonë. Duke ditur se nuk do t’i shihni më kurrë, se nuk do të jeni në gjendje t’i përqafoni, është gjëja më e vështirë për t’u imagjinuar.
Koha për të kaluar pranë njerëzve me të vërtetë të dashur nuk është kurrë e mjaftueshme. Vdekja e prindërve është një fatkeqësi e madhe, kurrë nuk kapërcehet plotësisht. Mund të absorbohet, të pranohet, por nuk mund të kapërcehet.
Jo vetëm që trupi i prindërve zhduket, por një pjesë e juaja shkon me ta. Kujtimet e bukura, dashuria e tyre, streha jonë … gjithçka shkon larg.
Një ditë mund të ndihesh fajtor që nuk i dhe një rëndësie të veçantë të gjithë kësaj. Nëse keni diçka të pazgjidhur me prindërit tuaj, rregullojeni atë, ju duhet të keni një marrëdhënie të mirë dhe të përpiqeni të jeni gjithnjë të kënaqur me njëri-tjetrin. Jini të vetëdijshëm se nuk do të jenë gjallë përgjithmonë.