Nga Anri Bala
U ngrita herët sot në mëngjes, jo sepse isha ngopur me gjumë… por se më hahej. Kisha aq shumë uri, sa kisha ndjesinë sikur kisha ditë pa ngrënë, ndërsa gjithë natën shihja ëndrra me “gjellë pasanikësh”.
Sapo befa në këmbë, e kisha idenë e qartë, se kush mund të ma thyente pak urinë, prandaj mora një xhezve dhe e mbusha me ujë të ngrohtë, e pasi e vendosa të ziej, i’u drejtova me vrull frigoriferit. Ç’të shihja, “dramë”… as një koqe vezë nuk gjeje brenda në frigorifer dhe me zorrët që “kërcisnin” si një dush vajguri, nisa vrapin për tek Lushka, e marketit të lagjes.
“Aman Lushka, më bëj dhjetë kokrra vezë, nga ato të fshatit të lutem, se kam ujin në zjarr!”, i thashë unë, ende pa futur kokën në dyqan.
“Nuk kam”, mu përgjigj ajo dhe më shikonte si e habitur.
“Mi bëj çfarë të duash, edhe nga ato të pularive… kush po pyet me këtë uri që kam”, i’a ktheva unë.
“Nuk kam asnjë kokërr vezë në dyqan, të asnjë lloji”, vazhdoi ajo, “kemi dy ditë që nuk furnizohemi me vezë or çun”.
“Pse ç’ka ndodhur?!” e pyeta unë, “… ka rënë ndonjë epidemi apo kanë qëlluar pulat e “prishura!”, ia ktheva pak me humor.
“Ky fshatari im, që më furnizon, kur ka ndonjë operacion “Shtëpia e Oficerëve”, të gjithë vezët i çon atje… një ditë e kanë stërvitje ata, ditën tjetër aksion. Kështu që kalo nesër të keqen nëna për vezë, se sot nuk gjen në zonë asnjë!”, u përgjigj me sinqeritet ajo.
“Çfarë operacioni aman… ç’është ky aksion me vezë?!”, e pyeta me habi unë.
Pa mbaruar fjalën Lushka, në televizorin e vogël të vendosur mbi banak, u shfaqën pamjet e një djali të ri, që sulmonte kryetarin e Bashkisë me vezë, ndërsa ky i fundit i shmangte atosikur po luanin me “topa veze”. Më kapi e qeshura kur pranë tij u afruan disa djem të tjerë, që mbanin një telefon në dorë e thërrisnin: Oligark, kriminel… ti tjetri mbaje mend, do shihemi prapë bashkëm dhe…filmonin!
Nuk po e kuptoja, pse gjithë ai mllef edhe të shara ndaj kryetarit të Bashkisë?! Për pak sekonda u kujtova, se kisha lënë ujin në zjarr e më duhej të kthehesha sërish, ndërsa Lushka kishte hyrë tek dera e pasme e dyqanit, që të çon tek shtëpia e saj, prej nga më nxorri të mbështjella dy kokërra vezë, të cilat i kishte ruajtur për vete, dy ditë më parë.
“Merri këto të keqen nëna, e kujdes mos të t’i shohin këta të “shtëpisë” ngjitur, se do t’i marrin nga dora!”, më foli me sarkazëm ajo. Më la pa ngrënë Lulja jo Lushka, por nuk e kuptova se çfarë pune kishte me Erionin, Lulja që blente vezë tek mamurrzakët për ta qëlluar në kokë, për ta bërë pis, e çfarë inati kishte me ne… vezëngrënsit.
A mos vallë PD ka ndonjë kauzë të re me babole si ato që luftuan me “Parkun e Liqenit”, apo ato të stadiumit “Arena” me basorelievin prej allçie “monument kulture”, apo të “Sheshit Skënderbej”, Pazarit të Ri, apo ato… ato e gjithë Tiranën e ndryshuar dhe të ndriçuar?!
Djemtë nga Mamurrasi, nuk kanë punë me Kryebashkiakun e Tiranës, sepse nuk është kryebashkiaku i Shqipërisë. U mjafton Ilir Pjetra, kryetari i Bashkisë së tyre, që rrihet me gjyqtarët, sa herë luan Mamurrasi.
A po kishin ardhur për “oligarkët”?! Po a e kuptojnë fjalën oligark dhe a e dinë, se zyrtari i administratës mund të jetë çdo gjë, por vetëm oligark jo?! Mos kishin ardhur për Teatrin?! Mos o zot, se do ishte çudia më e madhe, e do shembej vetë teatri, sapo t’i afroheshin tek dera, pale po t’i lëshonin ndonjë kokërr vezë të zier?!
Po ku e dinë ato se ku është teatri dhe mijëra si puna e tyre, që komentojnë, blasfemojnë, mallkojnë dhe shprehin “dashurinë” për artin, që tani po i’a dëgjojnë emrin, si “qenie” e marrë peng nga… teatri i ri?! Si do ta dinë, se çfarë është teatri, kur as blerësi i vezëve nuk ka qenë ndonjëherë në jetën e tij në teatër, por ai luan çdo ditë vetë si aktor dhe ka të njëjtin rol… opozitarin e përjetshëm, ndaj ka pak të drejtë.
Sot, ju mallkova se më latë pa ngrënë, por edhe Erionin, që nuk i lë fshatarët t’i shesin në rrugë, që vezët mos t’i grumbulloi SHQUP-i, sepse do prishen dhe do qelbin Lanën dhe pastaj gjithë Tiranën, siç e ndyu katër vjet, vezaxhiu i luftës me vezë… si Don Kishoti me mullinjtë e erës!
Me thënë të drejtën, më duket si enigmë e zgjedhur aksioni i “vezës”, sepse më shkon mendja, se më në fund Lul Rrecka, që e bëri Tiranën si “brekët e Lemes”, të rreckosur e dregosur në breg të Lanës, ku flinte çdo ditë, se natën flinte në Utrecht, u zgjua për tu hakmarrë… për ta “vrarë” armikun… me vezë!/Ekskluzive.al